"La Grande Scalinata"

Zuzanna Marcinkowska – Golec è nata a Tarnów. Ha studiato studi romanzi presso l'Università Jagellonica della New York University e studi ispanici al Lehman College e, in Francia, presso l'Università di Tolosa - Mirail e La Sorbonne Nouvelle. Insegnante, traduttore, scrittore. Vive a Yonkers, New York. Abbiamo parlato con l'autore in occasione dell'uscita del libro intitolato: “The Grand Staircase”, poco prima dell’incontro con l’autore, che avrà luogo sabato 22 febbraio alle 16:00 presso la Fondazione Kościuszko di New York.

So che sei un traduttore e un educatore francese. Che tipo di testi hai tradotto?

Ho lavorato come traduttrice per un'agenzia di adozioni francese che ha adottato bambini polacchi in famiglie francesi dal 1981 al 2016. Si trattava principalmente di bambini provenienti da famiglie disfunzionali che avevano poche possibilità di essere adottati in Polonia. Il mio ruolo era quello di tradurre i resoconti delle visite delle famiglie francesi che avevano già adottato questi bambini. La legge prevede che, dopo l'adozione di un bambino in Francia, i rappresentanti dell'agenzia di adozione effettuino tre visite per verificare l'andamento del processo di adattamento del bambino, dei suoi genitori e del suo ambiente.

Cosa ti ha ispirato a scrivere il libro "The Grand Staircase"?

Sebbene "La grande scalinata" sia la biografia di due "persone comuni", in esso si ritrovano i destini di molti polacchi di quel tempo. Sono queste le figure “quotidiane” del ventesimo secolo, alle nostre latitudini. Questo è un libro sulla memoria. La memoria non solo conserva, ma crea anche ciò che è stato. Sono affascinato dalla memoria e dal modo in cui vive nella nostra coscienza. E la vita è tale che fluisce un certo dettato di pensieri, che a un certo punto bisogna mettere su carta, per liberarli e liberarsene – da qui questo libro.

Hai una laurea in studi romanzi e ispanici. Da dove è nata l'idea di venire a vivere negli Stati Uniti?

Quando arrivai negli Stati Uniti nel 1987, andai a trovare il mio fidanzato, che all'epoca stava conseguendo un dottorato di ricerca in matematica a Dallas. E il resto è storia. Non ho mai voluto emigrare in America. Né in Francia né in Spagna, dove ho vissuto e studiato. Ancora…

Qual è il tuo genere letterario preferito? Chi leggi più spesso? E perché?

Leggo poesie a letto. Solo nella poesia puoi assaporare l'arte delle parole, il ritmo e il contenuto su cui riflettere in forma breve e condensata. Quanta gioia da qualcosa di piccolo. Le mie più grandi passioni letterarie erano e rimangono Miłosz e Mickiewicz. Il mio romanzo preferito è "Don Chisciotte" di Cervantes. Questa è una lettura che dura una vita. Basta leggere un frammento a caso per entrare di ottimo umore.

Ti è mai capitato di leggere lo stesso libro in lingua originale e nella traduzione polacca?

Raramente, anche se di recente ho letto il libro di Annie Ernaux "Loved Ones", o "La Place" in entrambe le lingue, cioè polacco e francese, ma questo solo perché la prima cosa che ho letto sul mio e-reader è stata la traduzione polacca della sua storia sui suoi genitori. In seguito, naturalmente, ero curioso di conoscere l'originale. Il paragone, come sempre, era lo stesso: la narrazione dell'originale è un po' fredda e naturalmente elegante, perché tale è lo spirito della lingua francese. Tuttavia, in polacco il testo era un po' più caldo, ancora una volta grazie alle nostre immagini slave.

Come valuti i traduttori polacchi di letteratura francese e iberica? Ce n'è qualcuno di cui apprezzi di più le traduzioni?

Leggo libri in spagnolo in lingua originale perché mi piace molto questa lingua e ogni occasione per entrare nella sua melodia è molto piacevole e anche esotica. La lingua francese, invece, è un'altra cosa. Dopotutto, abbiamo le traduzioni indimenticabili di Boy, che ha tradotto in modo brillante, ed è una grande gioia leggere le poesie di Villon e poi vedere cosa ne ha fatto Boy!

Lavorare in una scuola e dirigere il teatro studentesco presso la Polish School of Education di Yonkers è stata per te una grande sfida?

Lavorare in una scuola polacca è stata per me l'opportunità di ideare attività e lezioni interessanti per i giovani. Perché ogni lezione, anche quella fatta bene, ha un che di teatrale: non si sa mai se avrà successo, come reagiranno i ragazzi all’idea e quali “correnti” si creeranno durante la lezione.

Mentre dirigevi il teatro studentesco, organizzavi campi artistici e culturali. A quale tipo di giovani era rivolta questa proposta e che genere di spettacoli avete messo in scena?

Dopo aver insegnato polacco per undici anni, sono giunto alla conclusione che il teatro è un'eccellente formula per un apprendimento interessante. Mi è stato assegnato un gruppo di bambini piccoli, ai quali ho insegnato fino al raggiungimento dell'età delle scuole superiori. Quando erano più giovani, ho messo in scena con loro “Locomotiva” di Julian Tuwim. Abbiamo messo in scena questa commedia alla fine dell'anno scolastico nella nostra scuola. In seguito ho scritto una sceneggiatura per una rievocazione della battaglia di Grunwald e l'abbiamo messa in scena al monumento di Jagellone a Central Park nel 2017, quando il monumento è stato riportato al suo posto dopo i lavori di ristrutturazione. Abbiamo anche realizzato spettacoli basati su frammenti di "Zemsta" di Fredro e di "Pan Tadeusz" di Mickiewicz. Un progetto separato era quello di presentare una versione della biografia di Wincenty Witos. Questo spettacolo, come tutti gli altri, è stato rappresentato nel New Jersey o nel Connecticut durante i festival Polish Bilingual Days negli anni 2014-2019.

Come si svolge oggi la tua giornata tipo? Stai pensando ad altri libri? Oppure hai già iniziato a scrivere qualcosa di nuovo?

Le mie giornate sono molto normali: prima di andare al lavoro leggo e scrivo. Insegno nella scuola media e superiore. Non mi annoio mai, penso che salti come una lezione con bambini di 10, 12 anni - canti, giochi e divertimento - e poi subito dopo con i giovani dell'ultima classe, quelli che parlano già abbastanza bene il francese - e discutere, ad esempio, dell'intelligenza artificiale nelle loro vite, sia molto divertente! Per quanto riguarda la scrittura, ho una nuova raccolta di racconti a cui sto aggiungendo nuovi pezzi. Ho intenzione di scriverne solo altri due, in modo che costituiscano un tutto.

Hai altri hobby oltre a quelli strettamente letterari? Passioni?

Le mie passioni includono l'escursionismo, la coltivazione di piante in casa e in giardino, la natura, i viaggi, l'opera e la musica classica, in particolare quella antica. Ma ciò che mi appassiona davvero sono le persone. Mi piace guardarli. Prova a indovinare o inventare come sono e perché, con tutta la gentilezza che riesco a provare nei loro confronti.

Vi auguro che tutti i vostri sogni diventino realtà e vi ringrazio molto per la conversazione.

E ringrazio anche te.

Autore: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute negli Stati Uniti

Autore delle foto: archivio dello scrittore

Zuzanna Marcinkowska – Golec è nata a Tarnów. Ha studiato studi romanzi presso l'Università Jagellonica della New York University e studi ispanici al Lehman College e, in Francia, presso l'Università di Tolosa - Mirail e La Sorbonne Nouvelle. Insegnante, traduttore, scrittore. Vive a Yonkers, New York. Abbiamo parlato con l'autore in occasione dell'uscita del libro intitolato: “The Grand Staircase”, poco prima dell’incontro con l’autore, che avrà luogo sabato 22 febbraio alle 16:00 presso la Fondazione Kościuszko di New York.

So che sei un traduttore e un educatore francese. Che tipo di testi hai tradotto?

Ho lavorato come traduttrice per un'agenzia di adozioni francese che ha adottato bambini polacchi in famiglie francesi dal 1981 al 2016. Si trattava principalmente di bambini provenienti da famiglie disfunzionali che avevano poche possibilità di essere adottati in Polonia. Il mio ruolo era quello di tradurre i resoconti delle visite delle famiglie francesi che avevano già adottato questi bambini. La legge prevede che, dopo l'adozione di un bambino in Francia, i rappresentanti dell'agenzia di adozione effettuino tre visite per verificare l'andamento del processo di adattamento del bambino, dei suoi genitori e del suo ambiente.

Cosa ti ha ispirato a scrivere il libro "The Grand Staircase"?

Sebbene "La grande scalinata" sia la biografia di due "persone comuni", in esso si ritrovano i destini di molti polacchi di quel tempo. Sono queste le figure “quotidiane” del ventesimo secolo, alle nostre latitudini. Questo è un libro sulla memoria. La memoria non solo conserva, ma crea anche ciò che è stato. Sono affascinato dalla memoria e dal modo in cui vive nella nostra coscienza. E la vita è tale che fluisce un certo dettato di pensieri, che a un certo punto bisogna mettere su carta, per liberarli e liberarsene – da qui questo libro.

Hai una laurea in studi romanzi e ispanici. Da dove è nata l'idea di venire a vivere negli Stati Uniti?

Quando arrivai negli Stati Uniti nel 1987, andai a trovare il mio fidanzato, che all'epoca stava conseguendo un dottorato di ricerca in matematica a Dallas. E il resto è storia. Non ho mai voluto emigrare in America. Né in Francia né in Spagna, dove ho vissuto e studiato. Ancora…

Qual è il tuo genere letterario preferito? Chi leggi più spesso? E perché?

Leggo poesie a letto. Solo nella poesia puoi assaporare l'arte delle parole, il ritmo e il contenuto su cui riflettere in forma breve e condensata. Quanta gioia da qualcosa di piccolo. Le mie più grandi passioni letterarie erano e rimangono Miłosz e Mickiewicz. Il mio romanzo preferito è "Don Chisciotte" di Cervantes. Questa è una lettura che dura una vita. Basta leggere un frammento a caso per entrare di ottimo umore.

Ti è mai capitato di leggere lo stesso libro in lingua originale e nella traduzione polacca?

Raramente, anche se di recente ho letto il libro di Annie Ernaux "Loved Ones", o "La Place" in entrambe le lingue, cioè polacco e francese, ma questo solo perché la prima cosa che ho letto sul mio e-reader è stata la traduzione polacca della sua storia sui suoi genitori. In seguito, naturalmente, ero curioso di conoscere l'originale. Il paragone, come sempre, era lo stesso: la narrazione dell'originale è un po' fredda e naturalmente elegante, perché tale è lo spirito della lingua francese. Tuttavia, in polacco il testo era un po' più caldo, ancora una volta grazie alle nostre immagini slave.

Come valuti i traduttori polacchi di letteratura francese e iberica? Ce n'è qualcuno di cui apprezzi di più le traduzioni?

Leggo libri in spagnolo in lingua originale perché mi piace molto questa lingua e ogni occasione per entrare nella sua melodia è molto piacevole e anche esotica. La lingua francese, invece, è un'altra cosa. Dopotutto, abbiamo le traduzioni indimenticabili di Boy, che ha tradotto in modo brillante, ed è una grande gioia leggere le poesie di Villon e poi vedere cosa ne ha fatto Boy!

Lavorare in una scuola e dirigere il teatro studentesco presso la Polish School of Education di Yonkers è stata per te una grande sfida?

Lavorare in una scuola polacca è stata per me l'opportunità di ideare attività e lezioni interessanti per i giovani. Perché ogni lezione, anche quella fatta bene, ha un che di teatrale: non si sa mai se avrà successo, come reagiranno i ragazzi all’idea e quali “correnti” si creeranno durante la lezione.

Mentre dirigevi il teatro studentesco, organizzavi campi artistici e culturali. A quale tipo di giovani era rivolta questa proposta e che genere di spettacoli avete messo in scena?

Dopo aver insegnato polacco per undici anni, sono giunto alla conclusione che il teatro è un'eccellente formula per un apprendimento interessante. Mi è stato assegnato un gruppo di bambini piccoli, ai quali ho insegnato fino al raggiungimento dell'età delle scuole superiori. Quando erano più giovani, ho messo in scena con loro “Locomotiva” di Julian Tuwim. Abbiamo messo in scena questa commedia alla fine dell'anno scolastico nella nostra scuola. In seguito ho scritto una sceneggiatura per una rievocazione della battaglia di Grunwald e l'abbiamo messa in scena al monumento di Jagellone a Central Park nel 2017, quando il monumento è stato riportato al suo posto dopo i lavori di ristrutturazione. Abbiamo anche realizzato spettacoli basati su frammenti di "Zemsta" di Fredro e di "Pan Tadeusz" di Mickiewicz. Un progetto separato era quello di presentare una versione della biografia di Wincenty Witos. Questo spettacolo, come tutti gli altri, è stato rappresentato nel New Jersey o nel Connecticut durante i festival Polish Bilingual Days negli anni 2014-2019.

Come si svolge oggi la tua giornata tipo? Stai pensando ad altri libri? Oppure hai già iniziato a scrivere qualcosa di nuovo?

Le mie giornate sono molto normali: prima di andare al lavoro leggo e scrivo. Insegno nella scuola media e superiore. Non mi annoio mai, penso che salti come una lezione con bambini di 10, 12 anni - canti, giochi e divertimento - e poi subito dopo con i giovani dell'ultima classe, quelli che parlano già abbastanza bene il francese - e discutere, ad esempio, dell'intelligenza artificiale nelle loro vite, sia molto divertente! Per quanto riguarda la scrittura, ho una nuova raccolta di racconti a cui sto aggiungendo nuovi pezzi. Ho intenzione di scriverne solo altri due, in modo che costituiscano un tutto.

Hai altri hobby oltre a quelli strettamente letterari? Passioni?

Le mie passioni includono l'escursionismo, la coltivazione di piante in casa e in giardino, la natura, i viaggi, l'opera e la musica classica, in particolare quella antica. Ma ciò che mi appassiona davvero sono le persone. Mi piace guardarli. Prova a indovinare o inventare come sono e perché, con tutta la gentilezza che riesco a provare nei loro confronti.

Vi auguro che tutti i vostri sogni diventino realtà e vi ringrazio molto per la conversazione.

E ringrazio anche te.

Autore: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute negli Stati Uniti

Autore delle foto: archivio dello scrittore

Zuzanna Marcinkowska – Golec è nata a Tarnów. Ha studiato studi romanzi presso l'Università Jagellonica della New York University e studi ispanici al Lehman College e, in Francia, presso l'Università di Tolosa - Mirail e La Sorbonne Nouvelle. Insegnante, traduttore, scrittore. Vive a Yonkers, New York. Abbiamo parlato con l'autore in occasione dell'uscita del libro intitolato: “The Grand Staircase”, poco prima dell’incontro con l’autore, che avrà luogo sabato 22 febbraio alle 16:00 presso la Fondazione Kościuszko di New York.

So che sei un traduttore e un educatore francese. Che tipo di testi hai tradotto?

Ho lavorato come traduttrice per un'agenzia di adozioni francese che ha adottato bambini polacchi in famiglie francesi dal 1981 al 2016. Si trattava principalmente di bambini provenienti da famiglie disfunzionali che avevano poche possibilità di essere adottati in Polonia. Il mio ruolo era quello di tradurre i resoconti delle visite delle famiglie francesi che avevano già adottato questi bambini. La legge prevede che, dopo l'adozione di un bambino in Francia, i rappresentanti dell'agenzia di adozione effettuino tre visite per verificare l'andamento del processo di adattamento del bambino, dei suoi genitori e del suo ambiente.

Cosa ti ha ispirato a scrivere il libro "The Grand Staircase"?

Sebbene "La grande scalinata" sia la biografia di due "persone comuni", in esso si ritrovano i destini di molti polacchi di quel tempo. Sono queste le figure “quotidiane” del ventesimo secolo, alle nostre latitudini. Questo è un libro sulla memoria. La memoria non solo conserva, ma crea anche ciò che è stato. Sono affascinato dalla memoria e dal modo in cui vive nella nostra coscienza. E la vita è tale che fluisce un certo dettato di pensieri, che a un certo punto bisogna mettere su carta, per liberarli e liberarsene – da qui questo libro.

Hai una laurea in studi romanzi e ispanici. Da dove è nata l'idea di venire a vivere negli Stati Uniti?

Quando arrivai negli Stati Uniti nel 1987, andai a trovare il mio fidanzato, che all'epoca stava conseguendo un dottorato di ricerca in matematica a Dallas. E il resto è storia. Non ho mai voluto emigrare in America. Né in Francia né in Spagna, dove ho vissuto e studiato. Ancora…

Qual è il tuo genere letterario preferito? Chi leggi più spesso? E perché?

Leggo poesie a letto. Solo nella poesia puoi assaporare l'arte delle parole, il ritmo e il contenuto su cui riflettere in forma breve e condensata. Quanta gioia da qualcosa di piccolo. Le mie più grandi passioni letterarie erano e rimangono Miłosz e Mickiewicz. Il mio romanzo preferito è "Don Chisciotte" di Cervantes. Questa è una lettura che dura una vita. Basta leggere un frammento a caso per entrare di ottimo umore.

Ti è mai capitato di leggere lo stesso libro in lingua originale e nella traduzione polacca?

Raramente, anche se di recente ho letto il libro di Annie Ernaux "Loved Ones", o "La Place" in entrambe le lingue, cioè polacco e francese, ma questo solo perché la prima cosa che ho letto sul mio e-reader è stata la traduzione polacca della sua storia sui suoi genitori. In seguito, naturalmente, ero curioso di conoscere l'originale. Il paragone, come sempre, era lo stesso: la narrazione dell'originale è un po' fredda e naturalmente elegante, perché tale è lo spirito della lingua francese. Tuttavia, in polacco il testo era un po' più caldo, ancora una volta grazie alle nostre immagini slave.

Come valuti i traduttori polacchi di letteratura francese e iberica? Ce n'è qualcuno di cui apprezzi di più le traduzioni?

Leggo libri in spagnolo in lingua originale perché mi piace molto questa lingua e ogni occasione per entrare nella sua melodia è molto piacevole e anche esotica. La lingua francese, invece, è un'altra cosa. Dopotutto, abbiamo le traduzioni indimenticabili di Boy, che ha tradotto in modo brillante, ed è una grande gioia leggere le poesie di Villon e poi vedere cosa ne ha fatto Boy!

Lavorare in una scuola e dirigere il teatro studentesco presso la Polish School of Education di Yonkers è stata per te una grande sfida?

Lavorare in una scuola polacca è stata per me l'opportunità di ideare attività e lezioni interessanti per i giovani. Perché ogni lezione, anche quella fatta bene, ha un che di teatrale: non si sa mai se avrà successo, come reagiranno i ragazzi all’idea e quali “correnti” si creeranno durante la lezione.

Mentre dirigevi il teatro studentesco, organizzavi campi artistici e culturali. A quale tipo di giovani era rivolta questa proposta e che genere di spettacoli avete messo in scena?

Dopo aver insegnato polacco per undici anni, sono giunto alla conclusione che il teatro è un'eccellente formula per un apprendimento interessante. Mi è stato assegnato un gruppo di bambini piccoli, ai quali ho insegnato fino al raggiungimento dell'età delle scuole superiori. Quando erano più giovani, ho messo in scena con loro “Locomotiva” di Julian Tuwim. Abbiamo messo in scena questa commedia alla fine dell'anno scolastico nella nostra scuola. In seguito ho scritto una sceneggiatura per una rievocazione della battaglia di Grunwald e l'abbiamo messa in scena al monumento di Jagellone a Central Park nel 2017, quando il monumento è stato riportato al suo posto dopo i lavori di ristrutturazione. Abbiamo anche realizzato spettacoli basati su frammenti di "Zemsta" di Fredro e di "Pan Tadeusz" di Mickiewicz. Un progetto separato era quello di presentare una versione della biografia di Wincenty Witos. Questo spettacolo, come tutti gli altri, è stato rappresentato nel New Jersey o nel Connecticut durante i festival Polish Bilingual Days negli anni 2014-2019.

Come si svolge oggi la tua giornata tipo? Stai pensando ad altri libri? Oppure hai già iniziato a scrivere qualcosa di nuovo?

Le mie giornate sono molto normali: prima di andare al lavoro leggo e scrivo. Insegno nella scuola media e superiore. Non mi annoio mai, penso che salti come una lezione con bambini di 10, 12 anni - canti, giochi e divertimento - e poi subito dopo con i giovani dell'ultima classe, quelli che parlano già abbastanza bene il francese - e discutere, ad esempio, dell'intelligenza artificiale nelle loro vite, sia molto divertente! Per quanto riguarda la scrittura, ho una nuova raccolta di racconti a cui sto aggiungendo nuovi pezzi. Ho intenzione di scriverne solo altri due, in modo che costituiscano un tutto.

Hai altri hobby oltre a quelli strettamente letterari? Passioni?

Le mie passioni includono l'escursionismo, la coltivazione di piante in casa e in giardino, la natura, i viaggi, l'opera e la musica classica, in particolare quella antica. Ma ciò che mi appassiona davvero sono le persone. Mi piace guardarli. Prova a indovinare o inventare come sono e perché, con tutta la gentilezza che riesco a provare nei loro confronti.

Vi auguro che tutti i vostri sogni diventino realtà e vi ringrazio molto per la conversazione.

E ringrazio anche te.

Autore: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute negli Stati Uniti

Autore delle foto: archivio dello scrittore

Zuzanna Marcinkowska – Golec è nata a Tarnów. Ha studiato studi romanzi presso l'Università Jagellonica della New York University e studi ispanici al Lehman College e, in Francia, presso l'Università di Tolosa - Mirail e La Sorbonne Nouvelle. Insegnante, traduttore, scrittore. Vive a Yonkers, New York. Abbiamo parlato con l'autore in occasione dell'uscita del libro intitolato: “The Grand Staircase”, poco prima dell’incontro con l’autore, che avrà luogo sabato 22 febbraio alle 16:00 presso la Fondazione Kościuszko di New York.

So che sei un traduttore e un educatore francese. Che tipo di testi hai tradotto?

Ho lavorato come traduttrice per un'agenzia di adozioni francese che ha adottato bambini polacchi in famiglie francesi dal 1981 al 2016. Si trattava principalmente di bambini provenienti da famiglie disfunzionali che avevano poche possibilità di essere adottati in Polonia. Il mio ruolo era quello di tradurre i resoconti delle visite delle famiglie francesi che avevano già adottato questi bambini. La legge prevede che, dopo l'adozione di un bambino in Francia, i rappresentanti dell'agenzia di adozione effettuino tre visite per verificare l'andamento del processo di adattamento del bambino, dei suoi genitori e del suo ambiente.

Cosa ti ha ispirato a scrivere il libro "The Grand Staircase"?

Sebbene "La grande scalinata" sia la biografia di due "persone comuni", in esso si ritrovano i destini di molti polacchi di quel tempo. Sono queste le figure “quotidiane” del ventesimo secolo, alle nostre latitudini. Questo è un libro sulla memoria. La memoria non solo conserva, ma crea anche ciò che è stato. Sono affascinato dalla memoria e dal modo in cui vive nella nostra coscienza. E la vita è tale che fluisce un certo dettato di pensieri, che a un certo punto bisogna mettere su carta, per liberarli e liberarsene – da qui questo libro.

Hai una laurea in studi romanzi e ispanici. Da dove è nata l'idea di venire a vivere negli Stati Uniti?

Quando arrivai negli Stati Uniti nel 1987, andai a trovare il mio fidanzato, che all'epoca stava conseguendo un dottorato di ricerca in matematica a Dallas. E il resto è storia. Non ho mai voluto emigrare in America. Né in Francia né in Spagna, dove ho vissuto e studiato. Ancora…

Qual è il tuo genere letterario preferito? Chi leggi più spesso? E perché?

Leggo poesie a letto. Solo nella poesia puoi assaporare l'arte delle parole, il ritmo e il contenuto su cui riflettere in forma breve e condensata. Quanta gioia da qualcosa di piccolo. Le mie più grandi passioni letterarie erano e rimangono Miłosz e Mickiewicz. Il mio romanzo preferito è "Don Chisciotte" di Cervantes. Questa è una lettura che dura una vita. Basta leggere un frammento a caso per entrare di ottimo umore.

Ti è mai capitato di leggere lo stesso libro in lingua originale e nella traduzione polacca?

Raramente, anche se di recente ho letto il libro di Annie Ernaux "Loved Ones", o "La Place" in entrambe le lingue, cioè polacco e francese, ma questo solo perché la prima cosa che ho letto sul mio e-reader è stata la traduzione polacca della sua storia sui suoi genitori. In seguito, naturalmente, ero curioso di conoscere l'originale. Il paragone, come sempre, era lo stesso: la narrazione dell'originale è un po' fredda e naturalmente elegante, perché tale è lo spirito della lingua francese. Tuttavia, in polacco il testo era un po' più caldo, ancora una volta grazie alle nostre immagini slave.

Come valuti i traduttori polacchi di letteratura francese e iberica? Ce n'è qualcuno di cui apprezzi di più le traduzioni?

Leggo libri in spagnolo in lingua originale perché mi piace molto questa lingua e ogni occasione per entrare nella sua melodia è molto piacevole e anche esotica. La lingua francese, invece, è un'altra cosa. Dopotutto, abbiamo le traduzioni indimenticabili di Boy, che ha tradotto in modo brillante, ed è una grande gioia leggere le poesie di Villon e poi vedere cosa ne ha fatto Boy!

Lavorare in una scuola e dirigere il teatro studentesco presso la Polish School of Education di Yonkers è stata per te una grande sfida?

Lavorare in una scuola polacca è stata per me l'opportunità di ideare attività e lezioni interessanti per i giovani. Perché ogni lezione, anche quella fatta bene, ha un che di teatrale: non si sa mai se avrà successo, come reagiranno i ragazzi all’idea e quali “correnti” si creeranno durante la lezione.

Mentre dirigevi il teatro studentesco, organizzavi campi artistici e culturali. A quale tipo di giovani era rivolta questa proposta e che genere di spettacoli avete messo in scena?

Dopo aver insegnato polacco per undici anni, sono giunto alla conclusione che il teatro è un'eccellente formula per un apprendimento interessante. Mi è stato assegnato un gruppo di bambini piccoli, ai quali ho insegnato fino al raggiungimento dell'età delle scuole superiori. Quando erano più giovani, ho messo in scena con loro “Locomotiva” di Julian Tuwim. Abbiamo messo in scena questa commedia alla fine dell'anno scolastico nella nostra scuola. In seguito ho scritto una sceneggiatura per una rievocazione della battaglia di Grunwald e l'abbiamo messa in scena al monumento di Jagellone a Central Park nel 2017, quando il monumento è stato riportato al suo posto dopo i lavori di ristrutturazione. Abbiamo anche realizzato spettacoli basati su frammenti di "Zemsta" di Fredro e di "Pan Tadeusz" di Mickiewicz. Un progetto separato era quello di presentare una versione della biografia di Wincenty Witos. Questo spettacolo, come tutti gli altri, è stato rappresentato nel New Jersey o nel Connecticut durante i festival Polish Bilingual Days negli anni 2014-2019.

Come si svolge oggi la tua giornata tipo? Stai pensando ad altri libri? Oppure hai già iniziato a scrivere qualcosa di nuovo?

Le mie giornate sono molto normali: prima di andare al lavoro leggo e scrivo. Insegno nella scuola media e superiore. Non mi annoio mai, penso che salti come una lezione con bambini di 10, 12 anni - canti, giochi e divertimento - e poi subito dopo con i giovani dell'ultima classe, quelli che parlano già abbastanza bene il francese - e discutere, ad esempio, dell'intelligenza artificiale nelle loro vite, sia molto divertente! Per quanto riguarda la scrittura, ho una nuova raccolta di racconti a cui sto aggiungendo nuovi pezzi. Ho intenzione di scriverne solo altri due, in modo che costituiscano un tutto.

Hai altri hobby oltre a quelli strettamente letterari? Passioni?

Le mie passioni includono l'escursionismo, la coltivazione di piante in casa e in giardino, la natura, i viaggi, l'opera e la musica classica, in particolare quella antica. Ma ciò che mi appassiona davvero sono le persone. Mi piace guardarli. Prova a indovinare o inventare come sono e perché, con tutta la gentilezza che riesco a provare nei loro confronti.

Vi auguro che tutti i vostri sogni diventino realtà e vi ringrazio molto per la conversazione.

E ringrazio anche te.

Autore: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute negli Stati Uniti

Autore delle foto: archivio dello scrittore

Zuzanna Marcinkowska – Golec è nata a Tarnów. Ha studiato studi romanzi presso l'Università Jagellonica della New York University e studi ispanici al Lehman College e, in Francia, presso l'Università di Tolosa - Mirail e La Sorbonne Nouvelle. Insegnante, traduttore, scrittore. Vive a Yonkers, New York. Abbiamo parlato con l'autore in occasione dell'uscita del libro intitolato: “The Grand Staircase”, poco prima dell’incontro con l’autore, che avrà luogo sabato 22 febbraio alle 16:00 presso la Fondazione Kościuszko di New York.

So che sei un traduttore e un educatore francese. Che tipo di testi hai tradotto?

Ho lavorato come traduttrice per un'agenzia di adozioni francese che ha adottato bambini polacchi in famiglie francesi dal 1981 al 2016. Si trattava principalmente di bambini provenienti da famiglie disfunzionali che avevano poche possibilità di essere adottati in Polonia. Il mio ruolo era quello di tradurre i resoconti delle visite delle famiglie francesi che avevano già adottato questi bambini. La legge prevede che, dopo l'adozione di un bambino in Francia, i rappresentanti dell'agenzia di adozione effettuino tre visite per verificare l'andamento del processo di adattamento del bambino, dei suoi genitori e del suo ambiente.

Cosa ti ha ispirato a scrivere il libro "The Grand Staircase"?

Sebbene "La grande scalinata" sia la biografia di due "persone comuni", in esso si ritrovano i destini di molti polacchi di quel tempo. Sono queste le figure “quotidiane” del ventesimo secolo, alle nostre latitudini. Questo è un libro sulla memoria. La memoria non solo conserva, ma crea anche ciò che è stato. Sono affascinato dalla memoria e dal modo in cui vive nella nostra coscienza. E la vita è tale che fluisce un certo dettato di pensieri, che a un certo punto bisogna mettere su carta, per liberarli e liberarsene – da qui questo libro.

Hai una laurea in studi romanzi e ispanici. Da dove è nata l'idea di venire a vivere negli Stati Uniti?

Quando arrivai negli Stati Uniti nel 1987, andai a trovare il mio fidanzato, che all'epoca stava conseguendo un dottorato di ricerca in matematica a Dallas. E il resto è storia. Non ho mai voluto emigrare in America. Né in Francia né in Spagna, dove ho vissuto e studiato. Ancora…

Qual è il tuo genere letterario preferito? Chi leggi più spesso? E perché?

Leggo poesie a letto. Solo nella poesia puoi assaporare l'arte delle parole, il ritmo e il contenuto su cui riflettere in forma breve e condensata. Quanta gioia da qualcosa di piccolo. Le mie più grandi passioni letterarie erano e rimangono Miłosz e Mickiewicz. Il mio romanzo preferito è "Don Chisciotte" di Cervantes. Questa è una lettura che dura una vita. Basta leggere un frammento a caso per entrare di ottimo umore.

Ti è mai capitato di leggere lo stesso libro in lingua originale e nella traduzione polacca?

Raramente, anche se di recente ho letto il libro di Annie Ernaux "Loved Ones", o "La Place" in entrambe le lingue, cioè polacco e francese, ma questo solo perché la prima cosa che ho letto sul mio e-reader è stata la traduzione polacca della sua storia sui suoi genitori. In seguito, naturalmente, ero curioso di conoscere l'originale. Il paragone, come sempre, era lo stesso: la narrazione dell'originale è un po' fredda e naturalmente elegante, perché tale è lo spirito della lingua francese. Tuttavia, in polacco il testo era un po' più caldo, ancora una volta grazie alle nostre immagini slave.

Come valuti i traduttori polacchi di letteratura francese e iberica? Ce n'è qualcuno di cui apprezzi di più le traduzioni?

Leggo libri in spagnolo in lingua originale perché mi piace molto questa lingua e ogni occasione per entrare nella sua melodia è molto piacevole e anche esotica. La lingua francese, invece, è un'altra cosa. Dopotutto, abbiamo le traduzioni indimenticabili di Boy, che ha tradotto in modo brillante, ed è una grande gioia leggere le poesie di Villon e poi vedere cosa ne ha fatto Boy!

Lavorare in una scuola e dirigere il teatro studentesco presso la Polish School of Education di Yonkers è stata per te una grande sfida?

Lavorare in una scuola polacca è stata per me l'opportunità di ideare attività e lezioni interessanti per i giovani. Perché ogni lezione, anche quella fatta bene, ha un che di teatrale: non si sa mai se avrà successo, come reagiranno i ragazzi all’idea e quali “correnti” si creeranno durante la lezione.

Mentre dirigevi il teatro studentesco, organizzavi campi artistici e culturali. A quale tipo di giovani era rivolta questa proposta e che genere di spettacoli avete messo in scena?

Dopo aver insegnato polacco per undici anni, sono giunto alla conclusione che il teatro è un'eccellente formula per un apprendimento interessante. Mi è stato assegnato un gruppo di bambini piccoli, ai quali ho insegnato fino al raggiungimento dell'età delle scuole superiori. Quando erano più giovani, ho messo in scena con loro “Locomotiva” di Julian Tuwim. Abbiamo messo in scena questa commedia alla fine dell'anno scolastico nella nostra scuola. In seguito ho scritto una sceneggiatura per una rievocazione della battaglia di Grunwald e l'abbiamo messa in scena al monumento di Jagellone a Central Park nel 2017, quando il monumento è stato riportato al suo posto dopo i lavori di ristrutturazione. Abbiamo anche realizzato spettacoli basati su frammenti di "Zemsta" di Fredro e di "Pan Tadeusz" di Mickiewicz. Un progetto separato era quello di presentare una versione della biografia di Wincenty Witos. Questa esibizione, come tutte le altre, è stata mostrata nel New Jersey o nel Connecticut durante i festival dei giorni bilingui polacchi negli anni 2014-2019.

Che aspetto ha la tua giornata tipica adesso? Stai pensando a più libri? O hai già iniziato a scrivere qualcosa di nuovo?

I miei giorni sono molto normali: prima di andare al lavoro leggo e scrivo. Insegno al liceo e al liceo. Non sono mai annoiato, penso che salti come una lezione con 10 anni, cantando canzoni, giochi e divertimento - e poi subito dopo con i giovani in ultima elementare, quelli che parlano già francese e discutono, ad esempio, AI nella loro vita, è molto divertente! Per quanto riguarda la scrittura, ho una nuova raccolta di storie a cui ne sto aggiungendo di nuove. Ho intenzione di scriverne solo altri due, in modo che costituiscano un insieme.

Hai altri hobby oltre agli argomenti strettamente letterari? Passioni?

Le mie passioni includono escursioni, piante in crescita a casa e in giardino, natura, viaggi, opera e musica classica, in particolare musica precoce. Ma ciò di cui sono veramente appassionato sono le persone. Mi piace guardarli. Indovina o inventa come sono e perché - con tutta la gentilezza nei loro confronti che posso raccogliere.

Ti auguro tutti i tuoi sogni che diventano realtà e ti ringrazio molto per la conversazione.

E ti ringrazio anche io.

Autore: Ella Wojczak, Polace Theatre Institute negli Stati Uniti

Autore delle foto: l'archivio dello scrittore

Zuzanna Marcinkowska - Golec è nato a Tarnów. Ha studiato studi romantici presso la Jagiellonian University, la New York University e gli studi ispanici al Lehman College e, in Francia, all'Università di Tolosa - Mirail e La Sorbonne Nouvelle. Educatore, traduttore, scrittore. Vive a Yonkers, New York. Abbiamo parlato con l'autore in occasione dell'uscita del libro intitolato: "The Grand Staircase", poco prima della riunione dell'autore, che si svolgerà sabato 22 febbraio alle 16:00 alla Fondazione Kościuszko di New York.

So che sei un traduttore ed educatore francese. Che tipo di testi hai tradotto?

Ho lavorato come traduttore per un'agenzia di adozione francese che ha adottato i bambini polacchi nelle famiglie francesi dal 1981 al 2016. Questi erano principalmente bambini di famiglie disfunzionali che avevano poche possibilità di adozione in Polonia. Il mio ruolo era quello di tradurre rapporti di visite da famiglie francesi che avevano già adottato questi bambini. La legge richiede che dopo che un bambino è stato adottato in Francia, ci sono tre visite da parte dei rappresentanti dell'agenzia di adozione per verificare come il processo di adattamento del bambino, dei suoi genitori e del suo ambiente sta progredendo.

Cosa ti ha ispirato a scrivere il libro "The Grand Staircase"?

Sebbene "The Great Staircase" sia una biografia di due "persone comuni", si trovano i destini di molti poli di quel tempo. Queste sono le figure di "Everyman" del ventesimo secolo, nella nostra latitudine. Questo è un libro sulla memoria. La memoria non solo conserva ma crea anche ciò che era. Sono affascinato dalla memoria e dal modo in cui vive nella nostra coscienza. E la vita è tale che un certo dettato di flussi di pensieri, che ad un certo punto devono essere messi su carta, al fine di liberarli e liberarsi da loro - da cui questo libro.

Hai una laurea in studi romantici e ispanici. Allora da dove viene l'idea di venire e vivere negli Stati Uniti?

Quando sono venuto negli Stati Uniti nel 1987, sono venuto a vedere il mio fidanzato, che poi persegue un dottorato in matematica a Dallas. E il resto è storia. Non ho mai voluto emigrare in America. Né in Francia né in Spagna, dove ho vissuto e studiato. Ancora…

Qual è il tuo genere letterario preferito? Chi leggi più spesso? E perché?

Ho letto la poesia a letto. Solo nella poesia puoi assaporare l'arte di parole, ritmo e contento a cui pensare in una breve forma condensata. Tanta gioia da qualcosa di piccolo. Le mie più grandi fasce letterarie erano e rimangono Miłosz e Mickiewicz. Il mio romanzo preferito è "Don Quijote" di Cervantes. Questo sta leggendo per tutta la vita. Basta leggere un frammento a caso è sufficiente per entrare in un umore eccellente.

Hai mai letto lo stesso libro nell'originale e nella sua traduzione polacca?

Raramente, anche se di recente ho letto il libro di Annie Ernaux "Came", o "La Place" in entrambe le lingue, cioè polacco e francese, ma è solo perché la prima cosa che ho letto sul mio e-reader è stata la traduzione polacca della sua storia sui suoi genitori. Più tardi, ovviamente, ero curioso dell'originale. Il confronto, come sempre, era lo stesso: la narrazione dell'originale è un po 'fredda e naturalmente elegante, perché tale è lo spirito della lingua francese. Tuttavia, in polacco il testo era un po 'più caldo, di nuovo grazie alle nostre immagini slave.

Come valuti i traduttori polacchi della letteratura francese e iberica e c'è qualcuno di cui ti piace di più le traduzioni?

Ho letto libri in spagnolo nell'originale perché mi piace molto questa lingua e ogni opportunità di entrare nella sua melodia è molto piacevole e anche esotica. La lingua francese, tuttavia, è qualcosa di diverso. Dopotutto, abbiamo le traduzioni indimenticabili di Boy, che si sono tradotti brillantemente, ed è una grande gioia leggere la poesia di Vill e poi vedere cosa ne ha fatto il ragazzo!

Lavorare in una scuola e gestire il teatro studentesco alla Polack School of Education di Yonkers è stata una grande sfida per te?

Lavorare in una scuola polacca è stata un'opportunità per me di trovare attività e lezioni interessanti per i giovani. Perché ogni lezione, davvero buona, ha una sorta di teatro: non si sa mai se avrà successo, come i giovani reagiranno all'idea e quali "correnti" verranno create durante la lezione.

Mentre gestisce il teatro studentesco, hai organizzato campi artistici e culturali. A che tipo di giovani erano questa offerta rivolta e che tipo di spettacoli teatrali hai suonato?

Dopo aver insegnato polacco per undici anni, sono giunto alla conclusione che il teatro era una formula eccellente per l'apprendimento interessante. Mi è stato dato un gruppo di bambini piccoli che ho insegnato fino a quando non hanno raggiunto l'età delle scuole superiori. Quando erano più giovani, ho fatto una messa in scena della "locomotiva" di Julian Tuwim con loro. Abbiamo eseguito questo gioco alla fine dell'anno nella nostra scuola. Più tardi, ho scritto una sceneggiatura per una rievocazione della battaglia di Grunwald e l'abbiamo eseguita nel monumento di Jagieło a Central Park nel 2017, quando il monumento è stato restituito al suo posto dopo il rinnovamento. Abbiamo anche fatto spettacoli basati su frammenti di "Zemsta" di Fredro e "Pan Tadeusz" di Mickiewicz. Un progetto separato doveva presentare una versione della biografia di Wincenty Witos. Questa esibizione, come tutte le altre, è stata mostrata nel New Jersey o nel Connecticut durante i festival dei giorni bilingui polacchi negli anni 2014-2019.

Che aspetto ha la tua giornata tipica adesso? Stai pensando a più libri? O hai già iniziato a scrivere qualcosa di nuovo?

I miei giorni sono molto normali: prima di andare al lavoro leggo e scrivo. Insegno al liceo e al liceo. Non sono mai annoiato, penso che salti come una lezione con 10 anni, cantando canzoni, giochi e divertimento - e poi subito dopo con i giovani in ultima elementare, quelli che parlano già francese e discutono, ad esempio, AI nella loro vita, è molto divertente! Per quanto riguarda la scrittura, ho una nuova raccolta di storie a cui ne sto aggiungendo di nuove. Ho intenzione di scriverne solo altri due, in modo che costituiscano un insieme.

Hai altri hobby oltre agli argomenti strettamente letterari? Passioni?

Le mie passioni includono escursioni, piante in crescita a casa e in giardino, natura, viaggi, opera e musica classica, in particolare musica precoce. Ma ciò di cui sono veramente appassionato sono le persone. Mi piace guardarli. Indovina o inventa come sono e perché - con tutta la gentilezza nei loro confronti che posso raccogliere.

Ti auguro tutti i tuoi sogni che diventano realtà e ti ringrazio molto per la conversazione.

E ti ringrazio anche io.

Autore: Ella Wojczak, Polace Theatre Institute negli Stati Uniti

Autore delle foto: l'archivio dello scrittore

Zuzanna Marcinkowska - Golec è nato a Tarnów. Ha studiato studi romantici presso la Jagiellonian University, la New York University e gli studi ispanici al Lehman College e, in Francia, all'Università di Tolosa - Mirail e La Sorbonne Nouvelle. Educatore, traduttore, scrittore. Vive a Yonkers, New York. Abbiamo parlato con l'autore in occasione dell'uscita del libro intitolato: "The Grand Staircase", poco prima della riunione dell'autore, che si svolgerà sabato 22 febbraio alle 16:00 alla Fondazione Kościuszko di New York.

So che sei un traduttore ed educatore francese. Che tipo di testi hai tradotto?

Ho lavorato come traduttore per un'agenzia di adozione francese che ha adottato i bambini polacchi nelle famiglie francesi dal 1981 al 2016. Questi erano principalmente bambini di famiglie disfunzionali che avevano poche possibilità di adozione in Polonia. Il mio ruolo era quello di tradurre rapporti di visite da famiglie francesi che avevano già adottato questi bambini. La legge richiede che dopo che un bambino è stato adottato in Francia, ci sono tre visite da parte dei rappresentanti dell'agenzia di adozione per verificare come il processo di adattamento del bambino, dei suoi genitori e del suo ambiente sta progredendo.

Cosa ti ha ispirato a scrivere il libro "The Grand Staircase"?

Sebbene "The Great Staircase" sia una biografia di due "persone comuni", si trovano i destini di molti poli di quel tempo. Queste sono le figure di "Everyman" del ventesimo secolo, nella nostra latitudine. Questo è un libro sulla memoria. La memoria non solo conserva ma crea anche ciò che era. Sono affascinato dalla memoria e dal modo in cui vive nella nostra coscienza. E la vita è tale che un certo dettato di flussi di pensieri, che ad un certo punto devono essere messi su carta, al fine di liberarli e liberarsi da loro - da cui questo libro.

Hai una laurea in studi romantici e ispanici. Allora da dove viene l'idea di venire e vivere negli Stati Uniti?

Quando sono venuto negli Stati Uniti nel 1987, sono venuto a vedere il mio fidanzato, che poi persegue un dottorato in matematica a Dallas. E il resto è storia. Non ho mai voluto emigrare in America. Né in Francia né in Spagna, dove ho vissuto e studiato. Ancora…

Qual è il tuo genere letterario preferito? Chi leggi più spesso? E perché?

Ho letto la poesia a letto. Solo nella poesia puoi assaporare l'arte di parole, ritmo e contento a cui pensare in una breve forma condensata. Tanta gioia da qualcosa di piccolo. Le mie più grandi fasce letterarie erano e rimangono Miłosz e Mickiewicz. Il mio romanzo preferito è "Don Quijote" di Cervantes. Questo sta leggendo per tutta la vita. Basta leggere un frammento a caso è sufficiente per entrare in un umore eccellente.

Hai mai letto lo stesso libro nell'originale e nella sua traduzione polacca?

Raramente, anche se di recente ho letto il libro di Annie Ernaux "Came", o "La Place" in entrambe le lingue, cioè polacco e francese, ma è solo perché la prima cosa che ho letto sul mio e-reader è stata la traduzione polacca della sua storia sui suoi genitori. Più tardi, ovviamente, ero curioso dell'originale. Il confronto, come sempre, era lo stesso: la narrazione dell'originale è un po 'fredda e naturalmente elegante, perché tale è lo spirito della lingua francese. Tuttavia, in polacco il testo era un po 'più caldo, di nuovo grazie alle nostre immagini slave.

Come valuti i traduttori polacchi della letteratura francese e iberica e c'è qualcuno di cui ti piace di più le traduzioni?

Ho letto libri in spagnolo nell'originale perché mi piace molto questa lingua e ogni opportunità di entrare nella sua melodia è molto piacevole e anche esotica. La lingua francese, tuttavia, è qualcosa di diverso. Dopotutto, abbiamo le traduzioni indimenticabili di Boy, che si sono tradotti brillantemente, ed è una grande gioia leggere la poesia di Vill e poi vedere cosa ne ha fatto il ragazzo!

Lavorare in una scuola e gestire il teatro studentesco alla Polack School of Education di Yonkers è stata una grande sfida per te?

Lavorare in una scuola polacca è stata un'opportunità per me di trovare attività e lezioni interessanti per i giovani. Perché ogni lezione, davvero buona, ha una sorta di teatro: non si sa mai se avrà successo, come i giovani reagiranno all'idea e quali "correnti" verranno create durante la lezione.

Mentre gestisce il teatro studentesco, hai organizzato campi artistici e culturali. A che tipo di giovani erano questa offerta rivolta e che tipo di spettacoli teatrali hai suonato?

Dopo aver insegnato polacco per undici anni, sono giunto alla conclusione che il teatro era una formula eccellente per l'apprendimento interessante. Mi è stato dato un gruppo di bambini piccoli che ho insegnato fino a quando non hanno raggiunto l'età delle scuole superiori. Quando erano più giovani, ho fatto una messa in scena della "locomotiva" di Julian Tuwim con loro. Abbiamo eseguito questo gioco alla fine dell'anno nella nostra scuola. Più tardi, ho scritto una sceneggiatura per una rievocazione della battaglia di Grunwald e l'abbiamo eseguita nel monumento di Jagieło a Central Park nel 2017, quando il monumento è stato restituito al suo posto dopo il rinnovamento. Abbiamo anche fatto spettacoli basati su frammenti di "Zemsta" di Fredro e "Pan Tadeusz" di Mickiewicz. Un progetto separato doveva presentare una versione della biografia di Wincenty Witos. Questa esibizione, come tutte le altre, è stata mostrata nel New Jersey o nel Connecticut durante i festival dei giorni bilingui polacchi negli anni 2014-2019.

Che aspetto ha la tua giornata tipica adesso? Stai pensando a più libri? O hai già iniziato a scrivere qualcosa di nuovo?

I miei giorni sono molto normali: prima di andare al lavoro leggo e scrivo. Insegno al liceo e al liceo. Non sono mai annoiato, penso che salti come una lezione con 10 anni, cantando canzoni, giochi e divertimento - e poi subito dopo con i giovani in ultima elementare, quelli che parlano già francese e discutono, ad esempio, AI nella loro vita, è molto divertente! Per quanto riguarda la scrittura, ho una nuova raccolta di storie a cui ne sto aggiungendo di nuove. Ho intenzione di scriverne solo altri due, in modo che costituiscano un insieme.

Hai altri hobby oltre agli argomenti strettamente letterari? Passioni?

Le mie passioni includono escursioni, piante in crescita a casa e in giardino, natura, viaggi, opera e musica classica, in particolare musica precoce. Ma ciò di cui sono veramente appassionato sono le persone. Mi piace guardarli. Indovina o inventa come sono e perché - con tutta la gentilezza nei loro confronti che posso raccogliere.

Ti auguro tutti i tuoi sogni che diventano realtà e ti ringrazio molto per la conversazione.

E ti ringrazio anche io.

Autore: Ella Wojczak, Polace Theatre Institute negli Stati Uniti

Autore delle foto: l'archivio dello scrittore

Zuzanna Marcinkowska - Golec è nato a Tarnów. Ha studiato studi romantici presso la Jagiellonian University, la New York University e gli studi ispanici al Lehman College e, in Francia, all'Università di Tolosa - Mirail e La Sorbonne Nouvelle. Educatore, traduttore, scrittore. Vive a Yonkers, New York. Abbiamo parlato con l'autore in occasione dell'uscita del libro intitolato: "The Grand Staircase", poco prima della riunione dell'autore, che si svolgerà sabato 22 febbraio alle 16:00 alla Fondazione Kościuszko di New York.

So che sei un traduttore ed educatore francese. Che tipo di testi hai tradotto?

Ho lavorato come traduttore per un'agenzia di adozione francese che ha adottato i bambini polacchi nelle famiglie francesi dal 1981 al 2016. Questi erano principalmente bambini di famiglie disfunzionali che avevano poche possibilità di adozione in Polonia. Il mio ruolo era quello di tradurre rapporti di visite da famiglie francesi che avevano già adottato questi bambini. La legge richiede che dopo che un bambino è stato adottato in Francia, ci sono tre visite da parte dei rappresentanti dell'agenzia di adozione per verificare come il processo di adattamento del bambino, dei suoi genitori e del suo ambiente sta progredendo.

Cosa ti ha ispirato a scrivere il libro "The Grand Staircase"?

Sebbene "The Great Staircase" sia una biografia di due "persone comuni", si trovano i destini di molti poli di quel tempo. Queste sono le figure di "Everyman" del ventesimo secolo, nella nostra latitudine. Questo è un libro sulla memoria. La memoria non solo conserva ma crea anche ciò che era. Sono affascinato dalla memoria e dal modo in cui vive nella nostra coscienza. E la vita è tale che un certo dettato di flussi di pensieri, che ad un certo punto devono essere messi su carta, al fine di liberarli e liberarsi da loro - da cui questo libro.

Hai una laurea in studi romantici e ispanici. Allora da dove viene l'idea di venire e vivere negli Stati Uniti?

Quando sono venuto negli Stati Uniti nel 1987, sono venuto a vedere il mio fidanzato, che poi persegue un dottorato in matematica a Dallas. E il resto è storia. Non ho mai voluto emigrare in America. Né in Francia né in Spagna, dove ho vissuto e studiato. Ancora…

Qual è il tuo genere letterario preferito? Chi leggi più spesso? E perché?

Ho letto la poesia a letto. Solo nella poesia puoi assaporare l'arte di parole, ritmo e contento a cui pensare in una breve forma condensata. Tanta gioia da qualcosa di piccolo. Le mie più grandi fasce letterarie erano e rimangono Miłosz e Mickiewicz. Il mio romanzo preferito è "Don Quijote" di Cervantes. Questo sta leggendo per tutta la vita. Basta leggere un frammento a caso è sufficiente per entrare in un umore eccellente.

Hai mai letto lo stesso libro nell'originale e nella sua traduzione polacca?

Raramente, anche se di recente ho letto il libro di Annie Ernaux "Came", o "La Place" in entrambe le lingue, cioè polacco e francese, ma è solo perché la prima cosa che ho letto sul mio e-reader è stata la traduzione polacca della sua storia sui suoi genitori. Più tardi, ovviamente, ero curioso dell'originale. Il confronto, come sempre, era lo stesso: la narrazione dell'originale è un po 'fredda e naturalmente elegante, perché tale è lo spirito della lingua francese. Tuttavia, in polacco il testo era un po 'più caldo, di nuovo grazie alle nostre immagini slave.

Come valuti i traduttori polacchi della letteratura francese e iberica e c'è qualcuno di cui ti piace di più le traduzioni?

Ho letto libri in spagnolo nell'originale perché mi piace molto questa lingua e ogni opportunità di entrare nella sua melodia è molto piacevole e anche esotica. La lingua francese, tuttavia, è qualcosa di diverso. Dopotutto, abbiamo le traduzioni indimenticabili di Boy, che si sono tradotti brillantemente, ed è una grande gioia leggere la poesia di Vill e poi vedere cosa ne ha fatto il ragazzo!

Lavorare in una scuola e gestire il teatro studentesco alla Polack School of Education di Yonkers è stata una grande sfida per te?

Lavorare in una scuola polacca è stata un'opportunità per me di trovare attività e lezioni interessanti per i giovani. Perché ogni lezione, davvero buona, ha una sorta di teatro: non si sa mai se avrà successo, come i giovani reagiranno all'idea e quali "correnti" verranno create durante la lezione.

Mentre gestisce il teatro studentesco, hai organizzato campi artistici e culturali. A che tipo di giovani erano questa offerta rivolta e che tipo di spettacoli teatrali hai suonato?

Dopo aver insegnato polacco per undici anni, sono giunto alla conclusione che il teatro era una formula eccellente per l'apprendimento interessante. Mi è stato dato un gruppo di bambini piccoli che ho insegnato fino a quando non hanno raggiunto l'età delle scuole superiori. Quando erano più giovani, ho fatto una messa in scena della "locomotiva" di Julian Tuwim con loro. Abbiamo eseguito questo gioco alla fine dell'anno nella nostra scuola. Più tardi, ho scritto una sceneggiatura per una rievocazione della battaglia di Grunwald e l'abbiamo eseguita nel monumento di Jagieło a Central Park nel 2017, quando il monumento è stato restituito al suo posto dopo il rinnovamento. Abbiamo anche fatto spettacoli basati su frammenti di "Zemsta" di Fredro e "Pan Tadeusz" di Mickiewicz. Un progetto separato doveva presentare una versione della biografia di Wincenty Witos. Questa esibizione, come tutte le altre, è stata mostrata nel New Jersey o nel Connecticut durante i festival dei giorni bilingui polacchi negli anni 2014-2019.

Che aspetto ha la tua giornata tipica adesso? Stai pensando a più libri? O hai già iniziato a scrivere qualcosa di nuovo?

I miei giorni sono molto normali: prima di andare al lavoro leggo e scrivo. Insegno al liceo e al liceo. Non sono mai annoiato, penso che salti come una lezione con 10 anni, cantando canzoni, giochi e divertimento - e poi subito dopo con i giovani in ultima elementare, quelli che parlano già francese e discutono, ad esempio, AI nella loro vita, è molto divertente! Per quanto riguarda la scrittura, ho una nuova raccolta di storie a cui ne sto aggiungendo di nuove. Ho intenzione di scriverne solo altri due, in modo che costituiscano un insieme.

Hai altri hobby oltre agli argomenti strettamente letterari? Passioni?

Le mie passioni includono escursioni, piante in crescita a casa e in giardino, natura, viaggi, opera e musica classica, in particolare musica precoce. Ma ciò di cui sono veramente appassionato sono le persone. Mi piace guardarli. Indovina o inventa come sono e perché - con tutta la gentilezza nei loro confronti che posso raccogliere.

Ti auguro tutti i tuoi sogni che diventano realtà e ti ringrazio molto per la conversazione.

E ti ringrazio anche io.

Autore: Ella Wojczak, Polace Theatre Institute negli Stati Uniti

Autore delle foto: l'archivio dello scrittore

Zuzanna Marcinkowska - Golec è nato a Tarnów. Ha studiato studi romantici presso la Jagiellonian University, la New York University e gli studi ispanici al Lehman College e, in Francia, all'Università di Tolosa - Mirail e La Sorbonne Nouvelle. Educatore, traduttore, scrittore. Vive a Yonkers, New York. Abbiamo parlato con l'autore in occasione dell'uscita del libro intitolato: "The Grand Staircase", poco prima della riunione dell'autore, che si svolgerà sabato 22 febbraio alle 16:00 alla Fondazione Kościuszko di New York.

So che sei un traduttore ed educatore francese. Che tipo di testi hai tradotto?

Ho lavorato come traduttore per un'agenzia di adozione francese che ha adottato i bambini polacchi nelle famiglie francesi dal 1981 al 2016. Questi erano principalmente bambini di famiglie disfunzionali che avevano poche possibilità di adozione in Polonia. Il mio ruolo era quello di tradurre rapporti di visite da famiglie francesi che avevano già adottato questi bambini. La legge richiede che dopo che un bambino è stato adottato in Francia, ci sono tre visite da parte dei rappresentanti dell'agenzia di adozione per verificare come il processo di adattamento del bambino, dei suoi genitori e del suo ambiente sta progredendo.

Cosa ti ha ispirato a scrivere il libro "The Grand Staircase"?

Sebbene "The Great Staircase" sia una biografia di due "persone comuni", si trovano i destini di molti poli di quel tempo. Queste sono le figure di "Everyman" del ventesimo secolo, nella nostra latitudine. Questo è un libro sulla memoria. La memoria non solo conserva ma crea anche ciò che era. Sono affascinato dalla memoria e dal modo in cui vive nella nostra coscienza. E la vita è tale che un certo dettato di flussi di pensieri, che ad un certo punto devono essere messi su carta, al fine di liberarli e liberarsi da loro - da cui questo libro.

Hai una laurea in studi romantici e ispanici. Allora da dove viene l'idea di venire e vivere negli Stati Uniti?

Quando sono venuto negli Stati Uniti nel 1987, sono venuto a vedere il mio fidanzato, che poi persegue un dottorato in matematica a Dallas. E il resto è storia. Non ho mai voluto emigrare in America. Né in Francia né in Spagna, dove ho vissuto e studiato. Ancora…

Qual è il tuo genere letterario preferito? Chi leggi più spesso? E perché?

Ho letto la poesia a letto. Solo nella poesia puoi assaporare l'arte di parole, ritmo e contento a cui pensare in una breve forma condensata. Tanta gioia da qualcosa di piccolo. Le mie più grandi fasce letterarie erano e rimangono Miłosz e Mickiewicz. Il mio romanzo preferito è "Don Quijote" di Cervantes. Questo sta leggendo per tutta la vita. Basta leggere un frammento a caso è sufficiente per entrare in un umore eccellente.

Hai mai letto lo stesso libro nell'originale e nella sua traduzione polacca?

Raramente, anche se di recente ho letto il libro di Annie Ernaux "Came", o "La Place" in entrambe le lingue, cioè polacco e francese, ma è solo perché la prima cosa che ho letto sul mio e-reader è stata la traduzione polacca della sua storia sui suoi genitori. Più tardi, ovviamente, ero curioso dell'originale. Il confronto, come sempre, era lo stesso: la narrazione dell'originale è un po 'fredda e naturalmente elegante, perché tale è lo spirito della lingua francese. Tuttavia, in polacco il testo era un po 'più caldo, di nuovo grazie alle nostre immagini slave.

Come valuti i traduttori polacchi della letteratura francese e iberica e c'è qualcuno di cui ti piace di più le traduzioni?

Ho letto libri in spagnolo nell'originale perché mi piace molto questa lingua e ogni opportunità di entrare nella sua melodia è molto piacevole e anche esotica. La lingua francese, tuttavia, è qualcosa di diverso. Dopotutto, abbiamo le traduzioni indimenticabili di Boy, che si sono tradotti brillantemente, ed è una grande gioia leggere la poesia di Vill e poi vedere cosa ne ha fatto il ragazzo!

Lavorare in una scuola e gestire il teatro studentesco alla Polack School of Education di Yonkers è stata una grande sfida per te?

Lavorare in una scuola polacca è stata un'opportunità per me di trovare attività e lezioni interessanti per i giovani. Perché ogni lezione, davvero buona, ha una sorta di teatro: non si sa mai se avrà successo, come i giovani reagiranno all'idea e quali "correnti" verranno create durante la lezione.

Mentre gestisce il teatro studentesco, hai organizzato campi artistici e culturali. A che tipo di giovani erano questa offerta rivolta e che tipo di spettacoli teatrali hai suonato?

Dopo aver insegnato polacco per undici anni, sono giunto alla conclusione che il teatro era una formula eccellente per l'apprendimento interessante. Mi è stato dato un gruppo di bambini piccoli che ho insegnato fino a quando non hanno raggiunto l'età delle scuole superiori. Quando erano più giovani, ho fatto una messa in scena della "locomotiva" di Julian Tuwim con loro. Abbiamo eseguito questo gioco alla fine dell'anno nella nostra scuola. Più tardi, ho scritto una sceneggiatura per una rievocazione della battaglia di Grunwald e l'abbiamo eseguita nel monumento di Jagieło a Central Park nel 2017, quando il monumento è stato restituito al suo posto dopo il rinnovamento. Abbiamo anche fatto spettacoli basati su frammenti di "Zemsta" di Fredro e "Pan Tadeusz" di Mickiewicz. Un progetto separato doveva presentare una versione della biografia di Wincenty Witos. Questa esibizione, come tutte le altre, è stata mostrata nel New Jersey o nel Connecticut durante i festival dei giorni bilingui polacchi negli anni 2014-2019.

Che aspetto ha la tua giornata tipica adesso? Stai pensando a più libri? O hai già iniziato a scrivere qualcosa di nuovo?

I miei giorni sono molto normali: prima di andare al lavoro leggo e scrivo. Insegno al liceo e al liceo. Non sono mai annoiato, penso che salti come una lezione con 10 anni, cantando canzoni, giochi e divertimento - e poi subito dopo con i giovani in ultima elementare, quelli che parlano già francese e discutono, ad esempio, AI nella loro vita, è molto divertente! Per quanto riguarda la scrittura, ho una nuova raccolta di storie a cui ne sto aggiungendo di nuove. Ho intenzione di scriverne solo altri due, in modo che costituiscano un insieme.

Hai altri hobby oltre agli argomenti strettamente letterari? Passioni?

Le mie passioni includono escursioni, piante in crescita a casa e in giardino, natura, viaggi, opera e musica classica, in particolare musica precoce. Ma ciò di cui sono veramente appassionato sono le persone. Mi piace guardarli. Indovina o inventa come sono e perché - con tutta la gentilezza nei loro confronti che posso raccogliere.

Ti auguro tutti i tuoi sogni che diventano realtà e ti ringrazio molto per la conversazione.

E ti ringrazio anche io.

Autore: Ella Wojczak, Polace Theatre Institute negli Stati Uniti

Autore delle foto: l'archivio dello scrittore

Zuzanna Marcinkowska - Golec è nato a Tarnów. Ha studiato studi romantici presso la Jagiellonian University, la New York University e gli studi ispanici al Lehman College e, in Francia, all'Università di Tolosa - Mirail e La Sorbonne Nouvelle. Educatore, traduttore, scrittore. Vive a Yonkers, New York. Abbiamo parlato con l'autore in occasione dell'uscita del libro intitolato: "The Grand Staircase", poco prima della riunione dell'autore, che si svolgerà sabato 22 febbraio alle 16:00 alla Fondazione Kościuszko di New York.

So che sei un traduttore ed educatore francese. Che tipo di testi hai tradotto?

Ho lavorato come traduttore per un'agenzia di adozione francese che ha adottato i bambini polacchi nelle famiglie francesi dal 1981 al 2016. Questi erano principalmente bambini di famiglie disfunzionali che avevano poche possibilità di adozione in Polonia. Il mio ruolo era quello di tradurre rapporti di visite da famiglie francesi che avevano già adottato questi bambini. La legge richiede che dopo che un bambino è stato adottato in Francia, ci sono tre visite da parte dei rappresentanti dell'agenzia di adozione per verificare come il processo di adattamento del bambino, dei suoi genitori e del suo ambiente sta progredendo.

Cosa ti ha ispirato a scrivere il libro "The Grand Staircase"?

Sebbene "The Great Staircase" sia una biografia di due "persone comuni", si trovano i destini di molti poli di quel tempo. Queste sono le figure di "Everyman" del ventesimo secolo, nella nostra latitudine. Questo è un libro sulla memoria. La memoria non solo conserva ma crea anche ciò che era. Sono affascinato dalla memoria e dal modo in cui vive nella nostra coscienza. E la vita è tale che un certo dettato di flussi di pensieri, che ad un certo punto devono essere messi su carta, al fine di liberarli e liberarsi da loro - da cui questo libro.

Hai una laurea in studi romantici e ispanici. Allora da dove viene l'idea di venire e vivere negli Stati Uniti?

Quando sono venuto negli Stati Uniti nel 1987, sono venuto a vedere il mio fidanzato, che poi persegue un dottorato in matematica a Dallas. E il resto è storia. Non ho mai voluto emigrare in America. Né in Francia né in Spagna, dove ho vissuto e studiato. Ancora…

Qual è il tuo genere letterario preferito? Chi leggi più spesso? E perché?

Ho letto la poesia a letto. Solo nella poesia puoi assaporare l'arte di parole, ritmo e contento a cui pensare in una breve forma condensata. Tanta gioia da qualcosa di piccolo. Le mie più grandi fasce letterarie erano e rimangono Miłosz e Mickiewicz. Il mio romanzo preferito è "Don Quijote" di Cervantes. Questo sta leggendo per tutta la vita. Basta leggere un frammento a caso è sufficiente per entrare in un umore eccellente.

Hai mai letto lo stesso libro nell'originale e nella sua traduzione polacca?

Raramente, anche se di recente ho letto il libro di Annie Ernaux "Came", o "La Place" in entrambe le lingue, cioè polacco e francese, ma è solo perché la prima cosa che ho letto sul mio e-reader è stata la traduzione polacca della sua storia sui suoi genitori. Più tardi, ovviamente, ero curioso dell'originale. Il confronto, come sempre, era lo stesso: la narrazione dell'originale è un po 'fredda e naturalmente elegante, perché tale è lo spirito della lingua francese. Tuttavia, in polacco il testo era un po 'più caldo, di nuovo grazie alle nostre immagini slave.

Come valuti i traduttori polacchi della letteratura francese e iberica e c'è qualcuno di cui ti piace di più le traduzioni?

Ho letto libri in spagnolo nell'originale perché mi piace molto questa lingua e ogni opportunità di entrare nella sua melodia è molto piacevole e anche esotica. La lingua francese, tuttavia, è qualcosa di diverso. Dopotutto, abbiamo le traduzioni indimenticabili di Boy, che si sono tradotti brillantemente, ed è una grande gioia leggere la poesia di Vill e poi vedere cosa ne ha fatto il ragazzo!

Czy praca w szkole i prowadzenie teatru uczniowskiego w Polskiej Szkole Dokształcającej w Yonkers były dla Ciebie dużym wyzwaniem?

Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.

Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?

Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.

A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?

Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.

Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? Passioni?

Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.

Życzę Ci spełnienia wszystkich marzeń i bardzo dziękuję za rozmowę.

I ja dziękuję.

Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US

Autor zdjęć: archiwum pisarki

Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.

Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?

Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.

A co było inspiracją do napisania książki „Wielkie Schody”?

„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.

Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?

Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. E il resto è storia. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. Ancora…

Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? E perché?

Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.

Czy zdarza Ci się czytać tę samą książkę w oryginale i jej przekład na język polski?

Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.

Jak oceniasz polskich tłumaczy literatury francuskiej i iberyjskiej i czy jest ktoś, kogo przekłady lubisz najbardziej?

Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!

Czy praca w szkole i prowadzenie teatru uczniowskiego w Polskiej Szkole Dokształcającej w Yonkers były dla Ciebie dużym wyzwaniem?

Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.

Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?

Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.

A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?

Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.

Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? Passioni?

Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.

Życzę Ci spełnienia wszystkich marzeń i bardzo dziękuję za rozmowę.

I ja dziękuję.

Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US

Autor zdjęć: archiwum pisarki

Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.

Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?

Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.

A co było inspiracją do napisania książki „Wielkie Schody”?

„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.

Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?

Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. E il resto è storia. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. Ancora…

Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? E perché?

Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.

Czy zdarza Ci się czytać tę samą książkę w oryginale i jej przekład na język polski?

Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.

Jak oceniasz polskich tłumaczy literatury francuskiej i iberyjskiej i czy jest ktoś, kogo przekłady lubisz najbardziej?

Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!

Czy praca w szkole i prowadzenie teatru uczniowskiego w Polskiej Szkole Dokształcającej w Yonkers były dla Ciebie dużym wyzwaniem?

Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.

Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?

Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.

A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?

Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.

Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? Passioni?

Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.

Życzę Ci spełnienia wszystkich marzeń i bardzo dziękuję za rozmowę.

I ja dziękuję.

Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US

Autor zdjęć: archiwum pisarki

Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.

Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?

Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.

A co było inspiracją do napisania książki „Wielkie Schody”?

„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.

Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?

Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. E il resto è storia. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. Ancora…

Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? E perché?

Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.

Czy zdarza Ci się czytać tę samą książkę w oryginale i jej przekład na język polski?

Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.

Jak oceniasz polskich tłumaczy literatury francuskiej i iberyjskiej i czy jest ktoś, kogo przekłady lubisz najbardziej?

Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!

Czy praca w szkole i prowadzenie teatru uczniowskiego w Polskiej Szkole Dokształcającej w Yonkers były dla Ciebie dużym wyzwaniem?

Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.

Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?

Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.

A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?

Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.

Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? Passioni?

Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.

Życzę Ci spełnienia wszystkich marzeń i bardzo dziękuję za rozmowę.

I ja dziękuję.

Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US

Autor zdjęć: archiwum pisarki

Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.

Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?

Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.

A co było inspiracją do napisania książki „Wielkie Schody”?

„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.

Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?

Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. E il resto è storia. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. Ancora…

Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? E perché?

Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.

Czy zdarza Ci się czytać tę samą książkę w oryginale i jej przekład na język polski?

Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.

Jak oceniasz polskich tłumaczy literatury francuskiej i iberyjskiej i czy jest ktoś, kogo przekłady lubisz najbardziej?

Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!

Czy praca w szkole i prowadzenie teatru uczniowskiego w Polskiej Szkole Dokształcającej w Yonkers były dla Ciebie dużym wyzwaniem?

Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.

Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?

Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.

A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?

Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.

Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? Passioni?

Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.

Życzę Ci spełnienia wszystkich marzeń i bardzo dziękuję za rozmowę.

I ja dziękuję.

Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US

Autor zdjęć: archiwum pisarki

Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.

Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?

Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.

A co było inspiracją do napisania książki „Wielkie Schody”?

„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.

Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?

Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. E il resto è storia. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. Ancora…

Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? E perché?

Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.

Czy zdarza Ci się czytać tę samą książkę w oryginale i jej przekład na język polski?

Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.

Jak oceniasz polskich tłumaczy literatury francuskiej i iberyjskiej i czy jest ktoś, kogo przekłady lubisz najbardziej?

Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!

Czy praca w szkole i prowadzenie teatru uczniowskiego w Polskiej Szkole Dokształcającej w Yonkers były dla Ciebie dużym wyzwaniem?

Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.

Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?

Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.

A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?

Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.

Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? Passioni?

Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.

Życzę Ci spełnienia wszystkich marzeń i bardzo dziękuję za rozmowę.

I ja dziękuję.

Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US

Autor zdjęć: archiwum pisarki

Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.

Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?

Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.

A co było inspiracją do napisania książki „Wielkie Schody”?

„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.

Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?

Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. E il resto è storia. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. Ancora…

Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? E perché?

Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.

Czy zdarza Ci się czytać tę samą książkę w oryginale i jej przekład na język polski?

Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.

Jak oceniasz polskich tłumaczy literatury francuskiej i iberyjskiej i czy jest ktoś, kogo przekłady lubisz najbardziej?

Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!

Czy praca w szkole i prowadzenie teatru uczniowskiego w Polskiej Szkole Dokształcającej w Yonkers były dla Ciebie dużym wyzwaniem?

Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.

Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?

Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.

A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?

Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.

Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? Passioni?

Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.

Życzę Ci spełnienia wszystkich marzeń i bardzo dziękuję za rozmowę.

I ja dziękuję.

Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US

Autor zdjęć: archiwum pisarki

Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.

Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?

Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.

A co było inspiracją do napisania książki „Wielkie Schody”?

„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.

Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?

Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. E il resto è storia. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. Ancora…

Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? E perché?

Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.

Czy zdarza Ci się czytać tę samą książkę w oryginale i jej przekład na język polski?

Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.

Jak oceniasz polskich tłumaczy literatury francuskiej i iberyjskiej i czy jest ktoś, kogo przekłady lubisz najbardziej?

Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!

Czy praca w szkole i prowadzenie teatru uczniowskiego w Polskiej Szkole Dokształcającej w Yonkers były dla Ciebie dużym wyzwaniem?

Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.

Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?

Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.

A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?

Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.

Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? Passioni?

Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.

Życzę Ci spełnienia wszystkich marzeń i bardzo dziękuję za rozmowę.

I ja dziękuję.

Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US

Autor zdjęć: archiwum pisarki

Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.

Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?

Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.

A co było inspiracją do napisania książki „Wielkie Schody”?

„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.

Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?

Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. E il resto è storia. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. Ancora…

Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? E perché?

Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.

Czy zdarza Ci się czytać tę samą książkę w oryginale i jej przekład na język polski?

Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.

Jak oceniasz polskich tłumaczy literatury francuskiej i iberyjskiej i czy jest ktoś, kogo przekłady lubisz najbardziej?

Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!

Czy praca w szkole i prowadzenie teatru uczniowskiego w Polskiej Szkole Dokształcającej w Yonkers były dla Ciebie dużym wyzwaniem?

Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.

Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?

Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.

A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?

Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.

Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? Passioni?

Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.

Życzę Ci spełnienia wszystkich marzeń i bardzo dziękuję za rozmowę.

I ja dziękuję.

Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US

Autor zdjęć: archiwum pisarki

Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.

Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?

Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.

A co było inspiracją do napisania książki „Wielkie Schody”?

„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.

Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?

Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. E il resto è storia. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. Ancora…

Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? E perché?

Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.

Czy zdarza Ci się czytać tę samą książkę w oryginale i jej przekład na język polski?

Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.

Jak oceniasz polskich tłumaczy literatury francuskiej i iberyjskiej i czy jest ktoś, kogo przekłady lubisz najbardziej?

Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!

Czy praca w szkole i prowadzenie teatru uczniowskiego w Polskiej Szkole Dokształcającej w Yonkers były dla Ciebie dużym wyzwaniem?

Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.

Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?

Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.

A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?

Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.

Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? Passioni?

Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.

Życzę Ci spełnienia wszystkich marzeń i bardzo dziękuję za rozmowę.

I ja dziękuję.

Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US

Autor zdjęć: archiwum pisarki

Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.

Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?

Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.

A co było inspiracją do napisania książki „Wielkie Schody”?

„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.

Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?

Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. E il resto è storia. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. Ancora…

Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? E perché?

Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.

Czy zdarza Ci się czytać tę samą książkę w oryginale i jej przekład na język polski?

Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.

Jak oceniasz polskich tłumaczy literatury francuskiej i iberyjskiej i czy jest ktoś, kogo przekłady lubisz najbardziej?

Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!

Czy praca w szkole i prowadzenie teatru uczniowskiego w Polskiej Szkole Dokształcającej w Yonkers były dla Ciebie dużym wyzwaniem?

Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.

Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?

Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.

A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?

Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.

Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? Passioni?

Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.

Życzę Ci spełnienia wszystkich marzeń i bardzo dziękuję za rozmowę.

I ja dziękuję.

Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US

Autor zdjęć: archiwum pisarki

Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.

Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?

Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.

A co było inspiracją do napisania książki „Wielkie Schody”?

„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.

Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?

Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. E il resto è storia. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. Ancora…

Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? E perché?

Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.

Czy zdarza Ci się czytać tę samą książkę w oryginale i jej przekład na język polski?

Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.

Jak oceniasz polskich tłumaczy literatury francuskiej i iberyjskiej i czy jest ktoś, kogo przekłady lubisz najbardziej?

Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!

Czy praca w szkole i prowadzenie teatru uczniowskiego w Polskiej Szkole Dokształcającej w Yonkers były dla Ciebie dużym wyzwaniem?

Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.

Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?

Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.

A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?

Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.

Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? Passioni?

Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.

Życzę Ci spełnienia wszystkich marzeń i bardzo dziękuję za rozmowę.

I ja dziękuję.

Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US

Autor zdjęć: archiwum pisarki

Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.

Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?

Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.

A co było inspiracją do napisania książki „Wielkie Schody”?

„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.

Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?

Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. E il resto è storia. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. Ancora…

Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? E perché?

Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.

Czy zdarza Ci się czytać tę samą książkę w oryginale i jej przekład na język polski?

Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.

Jak oceniasz polskich tłumaczy literatury francuskiej i iberyjskiej i czy jest ktoś, kogo przekłady lubisz najbardziej?

Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!

Czy praca w szkole i prowadzenie teatru uczniowskiego w Polskiej Szkole Dokształcającej w Yonkers były dla Ciebie dużym wyzwaniem?

Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.

Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?

Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.

A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?

Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.

Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? Passioni?

Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.

Życzę Ci spełnienia wszystkich marzeń i bardzo dziękuję za rozmowę.

I ja dziękuję.

Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US

Autor zdjęć: archiwum pisarki

Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.

Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?

Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.

A co było inspiracją do napisania książki „Wielkie Schody”?

„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.

Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?

Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. E il resto è storia. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. Ancora…

Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? E perché?

Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.

Czy zdarza Ci się czytać tę samą książkę w oryginale i jej przekład na język polski?

Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.

Jak oceniasz polskich tłumaczy literatury francuskiej i iberyjskiej i czy jest ktoś, kogo przekłady lubisz najbardziej?

Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!

Czy praca w szkole i prowadzenie teatru uczniowskiego w Polskiej Szkole Dokształcającej w Yonkers były dla Ciebie dużym wyzwaniem?

Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.

Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?

Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.

A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?

Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.

Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? Passioni?

Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.

Życzę Ci spełnienia wszystkich marzeń i bardzo dziękuję za rozmowę.

I ja dziękuję.

Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US

Autor zdjęć: archiwum pisarki

Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.

Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?

Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.

A co było inspiracją do napisania książki „Wielkie Schody”?

„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.

Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?

Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. E il resto è storia. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. Ancora…

Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? E perché?

Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.

Czy zdarza Ci się czytać tę samą książkę w oryginale i jej przekład na język polski?

Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.

Jak oceniasz polskich tłumaczy literatury francuskiej i iberyjskiej i czy jest ktoś, kogo przekłady lubisz najbardziej?

Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!

Czy praca w szkole i prowadzenie teatru uczniowskiego w Polskiej Szkole Dokształcającej w Yonkers były dla Ciebie dużym wyzwaniem?

Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.

Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?

Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.

A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?

Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.

Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? Passioni?

Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.

Życzę Ci spełnienia wszystkich marzeń i bardzo dziękuję za rozmowę.

I ja dziękuję.

Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US

Autor zdjęć: archiwum pisarki

Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.

Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?

Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.

A co było inspiracją do napisania książki „Wielkie Schody”?

„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.

Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?

Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. E il resto è storia. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. Ancora…

Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? E perché?

Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.

Czy zdarza Ci się czytać tę samą książkę w oryginale i jej przekład na język polski?

Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.

Jak oceniasz polskich tłumaczy literatury francuskiej i iberyjskiej i czy jest ktoś, kogo przekłady lubisz najbardziej?

Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!

Czy praca w szkole i prowadzenie teatru uczniowskiego w Polskiej Szkole Dokształcającej w Yonkers były dla Ciebie dużym wyzwaniem?

Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.

Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?

Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.

A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?

Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.

Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? Passioni?

Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.

Życzę Ci spełnienia wszystkich marzeń i bardzo dziękuję za rozmowę.

I ja dziękuję.

Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US

Autor zdjęć: archiwum pisarki

Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.

Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?

Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.

A co było inspiracją do napisania książki „Wielkie Schody”?

„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.

Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?

Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. E il resto è storia. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. Ancora…

Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? E perché?

Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.

Czy zdarza Ci się czytać tę samą książkę w oryginale i jej przekład na język polski?

Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.

Jak oceniasz polskich tłumaczy literatury francuskiej i iberyjskiej i czy jest ktoś, kogo przekłady lubisz najbardziej?

Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!

Czy praca w szkole i prowadzenie teatru uczniowskiego w Polskiej Szkole Dokształcającej w Yonkers były dla Ciebie dużym wyzwaniem?

Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.

Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?

Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.

A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?

Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.

Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? Passioni?

Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.

Życzę Ci spełnienia wszystkich marzeń i bardzo dziękuję za rozmowę.

I ja dziękuję.

Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US

Autor zdjęć: archiwum pisarki